ماهنامه موعود89

اما بعد!

در چشم بر هم زدنی، درست در همان ایام که بسیاری از ما شهر را امن و دنیا را به کام می پنداشتند؛ درست در همان ایام که بسیاری از ما تکلیف خود را به انجام رسانده می دانستند و لشکریانِ خصم را منهزم؛

درست در همان ایام، که جنگ و جبهه و میدان داری را در نبرد رویارو و میدان سیاست و سیاستمداری می پنداشتند؛

بادی گزنده و مسموم وزیدن گرفت. آرام پیش آمد، از هر دروازه و سیم خارداری گذشت، بی آنکه کسی را در برابر خویش ببیند.

از میان سنگرها، کارخانه ها و ساختمان ها گذشت، بی آنکه کسی حضورش را احساس کند.

بی صدا آمد امّا از منفذ گوش ها، ذهن ها و اندیشه ها گذشت و سم مهلک خود را در رگ و پی قوی ترین و سالم ترین نسلی که آنان را مصون از هر گزندی می شناختیم، تزریق کرد.

در چشم بر هم زدنی جماعت بی شماری مسموم شدند، آلوده تردید، شبهه و سؤال های بی پاسخ.

باد مسموم بن مایه و پایه های باورها، ایمان و اعتقادات را نشانه رفته بود.

باد مسموم بر مرکب غفلت ما سوار بود! غفلت از مصونیت بخشی، بستن درزها و رخنه ها؛

غفلت از آمادگی برای پاسخ گویی و پیراستن شبهه ها؛

غفلت از ضروت بیداری، به روز بودن و مترصد بودن در سنگرهای فرهنگی؛

غفلت از نابکارانِ آراسته پیراهن، نشسته بر مصدر امور فرهنگی سازمان ها، نهادها، وزارتخانه ها،

غفلت از دیگرگونی و تحوّل زمان، دوره و نسلی